Bir şehir var gözlerimde
Ama kimse onu göremez;
Sokaklar boş, kaldırımlar suskun
Ve her köşe senin yokluğunla dolu.

Bir taş, bir duvar, bir pencere,
Hepsi gizli bir hikâye fısıldar.
Her adımda senin gölgen
Ve her adımda kaybolan bir ben,
Hikayeden kalır geriye.

Geceleri lambalar yanmaz,
Sadece rüyalar şehri aydınlatır.
Bir fısıltı dolaşır sokaklarda
Ama kimse duyamaz,
Sadece ben duyarım.

Bir çiçek açar, rüzgâr bile bilmez,
Kokusu görünmez bir iz bırakır geriye;
Bir yaprak düşer
Ve görünmeyen şehre renk katar.

Bir kuş geçer, kanat çırpar
Ama şehir onu görmez, göremez.
Sadece sessizlik tanır geçişini
Ve ben onu izlerim gizlice.

Bir kahve soğur masada,
Bir sandalye boş kalır her zaman
Ama şehir bunu bilmez,
Sadece hatıranla var olur anbean.

Bir köprü vardır,
Altından su akmaz
Ama gölgesi şehri sarar;
Bir yol vardır, yürünmez
Ama kalbimle geçerim o yolu her gün.

Rüzgâr eser ama şehir uyur,
Ağaçlar sadece gölgeler taşır,
Bir yıldız düşer uzaklarda,
Şehir onu saklar kendi içinde.

Bir mektup yazdım görünmez şehre,
Kimse okumaz, okumaya güç getiremez
Her satır sadece bana fısıldar,
Her fısıltı seni getirir aklıma
Tıpkı Züleyhâ’nın aklına getirdiği gibi.

Ve ben kalırım,
Bu görünmeyen şehrin içinde.
Sen yokken bile her köşe senin,
Her taş seninle dolu, sessiz ve gizli.

Bir sabah gelir,
Ama şehir hâlâ görünmez,
Ben hâlâ yürürüm,
Görünmeyen şehrin kalbinde,
Yalnızca seninle aşka doğru yürürüm.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(23- 26 Ekim 2025)