Bir koku var içimde,
Duvarlara sinmiş, rüzgâra karışmış,
Her nefeste seni hatırlatır
Ve ben hâlâ buradayım, sen yokken.

Bir odada sessizlik konuşur,
Kokunla dolar her köşe,
Bir sandalye, bir masa, bir pencere,
Hepsi seni taşıyor, görünmez bir âlemde.

Bir çiçek açar, senin soluk kokunla,
Renkleri bile sana benzer,
Bir bahar başlar,
Yalnızca adını anımsayarak.

Gözlerim kapalı, ellerim açık,
Kokunu arar ama ulaşamaz,
Bir rüya geçer
Ve bırakır ardında seni hatırlatan bir iz.

Bir sokak var, senin adınla başlar,
Ağaçlar dallarında seni taşır,
Bir kuş uçar, kanat çırpar
Ve her kanatta kokun yankılanır.

Bir kahve içerim, fincanın kenarında,
Kokunla karışır, hatıranla birleşir,
Bir tat, bir anı
Ve ben kaybolurum bu âlemde.

Rüzgâr eser, yaprakları savurur
Ama kokun orada kalır,
Bir çiçek solar, bir yaprak düşer
Ve her düşüşte seni anar evren.

Bir yıldız parlar uzaklarda,
Işığı kokunla parlar benim için,
Bir gece gelir, sessizlik çöker
Ama sen hâlâ varsın her nefeste.

Bir melodi çalar ama tamamlanmaz,
Her nota sende yankılanır,
Bir ses, bir tını, bir hüzün,
Kokunla kalan âlemin şarkısıdır.

Bir rüya gördüm, sen vardın,
Dokunamadım, sadece hissettim,
Kokunla dolu bu âlemde,
Sen hâlâ kalbimin içindesin.

Ve sabah olur, güneş doğar
Ama kokun hâlâ düşer ışıklara,
Ben buradayım, sen yokken,
Kokunla kalan âlemde, sessizce.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(23 Ekim 2025)