Yanımdasın,
ama kalbim yine seni arıyor.
Kalbimdesin,
ama sana doyamıyorum.
Bir bakışınla başlıyor sabah,
bir gülüşünle aydınlanıyor gün,
ama gece olunca yine seni özlüyorum.

Ne garip…
aynı odadayız,
aynı havayı soluyoruz,
ama ben seni hep ilk kez görüyormuşum gibi bakıyorum.
Gözlerim doymuyor,
ellerim alışmıyor,
kalbim dinmiyor.

Bir sesin var —
suskunluğumu bile ısıtan.
Bir kokun var —
zamanı unutturan.
Sen yanımdayken bile,
içimde sana giden bir yol hep eksik kalıyor.

Belki de seni sevmek bu demek:
yanındayken bile özlemek,
tam dokunmuşken bile hasret kalmak.
Bir rüya gibisin —
her gece yeniden başlayan,
hiç bitmeyen.

Allah’ım,
onu benden alma,
ama bende kaybolsun.
Bir nefes kadar yakın,
bir ömür kadar derin kalsın.
Kalbime dokunan ellerini
hiç eksik etme üzerimden.
Ve ben,
her gün yeniden doğayım ona,
her bakışta yeniden inanayım aşka.