Birbirimize iyi bakamadık belki…
Zaman, aramıza sızan bir yabancı gibi
her şeyi yavaşça eskitti.
Sözler yorgun düştü,
gözlerimizdeki ışık bile birbirini bulamaz oldu.
Bir sabah uyandık,
ve sessizlik, odayı senden daha çok dolduruyordu.

Ne zaman kırıldık,
hangi kelime bardağı taşırdı,
bilmiyorum artık.
Sadece bildiğim şu:
Birbirimizi sevmeyi bildik,
ama kalmayı beceremedik.

Yorgun bir sevgiydi bizimkisi,
çok şey hissetti, az şey yaşayabildi.
Birbirimizin kalbinde iz bıraktık,
ama o iz, bazen acıttı,
bazen sadece hatırlattı.

Ve şimdi,
her şeyin sustuğu bu yerde,
geriye dönüp baktığımda anlıyorum:
Sevgi bile bazen kurtaramıyor insanı.
Bazı vedalar,
biraz eksilmek pahasına tamamlanıyor.

Birbirimize iyi bakamadık belki,
ama bari kendimize iyi bakalım.
Çünkü aşk bittiğinde,
insan kendi kalbinde yeniden doğmayı öğreniyor.

Kendine sarıl mesela,
benim yapamadığım kadar içten.
Gözyaşını saklama —
o da bir tür temizliktir,
içinden geçenin suya karışması.

Ben de deniyorum,
kendimi affetmeyi, seni suçlamamayı.
Yalnızlığı bir düşman değil,
bir öğretmen gibi dinlemeyi.

Bir gün,
belki yollar yine kesişir,
ama bu kez eksik değil, tamam oluruz.
Birbirimize değil,
kendimize iyi bakmayı öğrenmiş iki kalp gibi…

Şimdi,
susmak en doğru dua belki.
Ve kalpten fısıldamak şu cümleyi:

Birbirimize iyi bakamadık,
bari bundan sonra
kendimize iyi bakalım.


Kadir TURGUT