​Sorgusu Bitmeyen Adam

​Yorgun bir gölge gibi gezinir odasında,
Alnında kırışıklar, ruhunda bin yıllık telaş.
Oturur, kalkar, yürür, ama hep aynı noktada,
Zihninde dönüp duran o bitimsiz, o çelikten savaş.

​Sorgusu bitmeyen bir adamdır o, bilinir,
Her cevap yeni bir kapı açar bilinmeyene.
Bir kelimeye takılır, bir bakışa, bir ize,
Ve hayat onun için büyük, çözülmez bir deneme.

​Niçin doğduk, niçin yaşadık, nereye bu gidiş?
Sorular ki, beynini kemiren sinsi bir kurt.
Gökyüzüne bakar, bulutlara bir anlam verişi,
Bir yıldız kayar, der ki: "O da mı bir umut?"

​Gündelik telaşlar, koşturmacalar ona yabancı,
O, kalabalıkta bile yalnızlığını giyinir.
Bir fincan çay içerken bile derin bir sancı,
"Bu su, bu ateş, bu çay yaprağı neyi fısıldar?" diye düşünür.

​Duvarlar sır verir ona, sessizlikler konuşur,
Herkesin geçtiği yoldan o, hiç geçmemiş gibi bakar.
Sanki evren onunla özel bir dil kurar,
Ve o, bu büyük lisanın tercümanı olmaya çalışır.

​"Aşk nedir?" diye sorar, yüreği titreyerek,
Bir duygu mu sadece, yoksa kozmik bir yasa mı?
Gidenin ardından kalan boşluğu seyrederek,
"Bu veda niçin yaşandı, nedir onun esası?"

​Uykusu hafiftir, rüyaları hep simgesel,
Gece yarısı uyanır, notlar alır titrek bir elle.
Gördüğü her yüz, okuduğu her metin gizemsel,
Bir şifre çözer gibi yaşar, sessiz ve meşakkatle.

​Der ki, "Herkes uyuyor, rahat ve teslim olmuş,
Kaderin akışına bırakmış kendini kolayca.
Benim bu uykusuzluğum, ruhumun borcu olmuş,
Gerçeği aramak, yakmaktır beni, usulca."

​Bir ağacın kökünde bulur hayatın manasını,
Bir çocuğun kahkahasında çınlayan boşluğu duyar.
Ne para, ne şöhret, ne de geçici bir anı,
Onun aradığı şey, varoluşun en saf ve yalın ayarıdır.

​Kimse anlamaz onu, "Çok düşünüyorsun," derler,
"Bırak artık bu derinliği, rahatla biraz."
O gülümser sadece, içi kan ağlar,
"Siz hiç görmediniz ki, zihnimdeki sonsuz beyazı."

​O beyaz ki, hem başlangıç hem son, hem varlık hem hiçlik,
O beyazda kaybolur, yeniden doğar her sabah.
Bir dervişin sükûneti, bir filozofun gençliği,
Ve sorgusu bitmeyen adamın en büyük günahı, iştah.

​Bilme iştahı, anlama arzusu, gerçeğe susuzluk,
Onu yoran, yıpratan, ama aynı zamanda yaşatan.
Gözlerinde sürekli yanan bir bilinmezlik,
O, sadece sorarak var olan, sorgusu bitmeyen adam.

​Ölüm geldiğinde bile, eminim ki son sözü:
"Peki şimdi ne olacak? Buradan sonra neresi?"
Çünkü o, durulmayı bilmez, hep ileriye doğru yüzü,
Sonsuzluğa uzanan o bitmeyen sorunun sesi...