​Mum... Bir sırrı fısıldar yanarken,
Varoluşun izini takip ederken.
Eriyip giden ömür, akıp giderken,
Her damlası bir yemin, her sönüşü bir ’aman’.

​O küçük sarı dil, göğe uzanır ürkek,
Ama karanlığa meydan okur, cesaret tek.
Çünkü bilir; ışık, yokluğun zıddıdır her ana denk,
Ve en büyük aydınlık başlar en loşluktan.

​Düşünceler yoğunlaşır, dış sesler kesilir,
Hakikat, alevin içinde kendini gösterir.
Yüzümüzdeki çizgiler git gide belirginleşir,
Ancak kabul başlar, bu kırılgan perdede.

​Bir gölge düşer yere, benliğimizden ağır,
Biz de o mum gibiyiz, usulca tükeniriz.
Oysa aydınlattığımız her bir saniye hızır,
Yetişir kuluna merhaba dercesine.

Karalar bağlanmış ne yazık ki etrafımda,
Dert, keder ne ararsan var mum ışığında.
​Mum biter, is kalır; ders kalır havada,
Ne kadar yandık? İşte cevap bu odada

Mum ışığında.