​Her adımım saf bir inançla atıldı,
Kötülük nedir, bilmezdi bu gönül.
Her yüz gülecek, her sözü doğru sanırdım,
Oysa dünya bir oyunmuş, bense masum bir oyuncu.

​Ne zaman uzatsam elimi, umutla,
Karşıma çıktı vurdumduymaz bir duvar.
Gözlerimden çaldılar, çaldılar korkutmakla yanıldılar,
Dinlemediler, anlamadılar, ne bir ah, ne bir yar.

​Gördüğüm her fedakârlık alçakça ezildi,
Hesapsız vermek, hep boş bir kucak oldu.
İyi niyetim, bir zayıflık gibi sezildi,
Ardımda bıraktılar, sessiz ve soğuk.

​Kalkanım temiz bir sevgi idi sadece,
Zırhım yoktu hileye, kine karşı.
Kurnazlık bilmeyenin kaderi nece?
Dağıldı hayallerim, rüzgârın en sert fırtınası.

​İyi niyetim oldu en büyük kusurum,
Aldandım, incindim, içimde derin sızım.
Alçaklığın gölgesinde soldu her umudum,
Kaybın adresi hep aynıydı: kalbimin yazı.
​
Ama şunu da öğrendim, acı tecrübeyle:
Kayan ben değildim, eğri olan dünyaydı.
Kaybetsem de korkmam, kötü olmayı denesemde,
Ruhumdaki bu onur, en değerli mirasa karşı çıktı.