​Sıradan bir gün, kalabalık bir an,
Ne bir beklenti, ne de bir ferman.
Öylesine yürürken yolda yan yana olan,
Göz göze geldik; ne büyük bir mana.

​Ne tesadüf, seni görmem bu şehirde,
Yılların ardından, aynı devirde.
Hafızamda tozlu bir suret durur hele,
Zamana meydan okurken şimdi karşımda.

​Ne tesadüf, aynı şarkı çalarken radyoda,
O an dilimden düşen ilk kısa veda.
İkimiz de dinledik aynı ahengi duysamda,
Aramızda kurulmuş görünmez bir denge.

​Aynı kitabı, ayrı şehirlerde okumuşuz,
Aynı satırda, aynı hayale dalmışız.
Her şey, bir iplikle bağlanmışız,
Sanki bu hayat, önceden yazılmıştı belki.

​Ne tesadüf, dediğimiz her küçük olay,
Belki de kaderin bize gizli bir pay.
Rüzgârın bizi hep aynı yöne esmesi mi doğal,
Ya da kalbimizin aynı hızda çarpması mı?

​İşte şimdi, bu anı yaşıyoruz,
O büyük tesadüfün içinde kayboluyoruz.
Ne tesadüf diyeceğiz, yine ayrılıyoruz,
Ama bileceğiz ki, bu karşılaşma değildi sine.