​Soğuk bir beton yatak, tavanı lacivert gök,
Üstünde yıldızlar, ulaşılmaz ve uzak.
Gazete kâğıdı yorgan, altında nefesi bükük,
Sokakta yatan adam, sessiz bir tuzak.

​Gece ağır basar, zifiri ve sağır halde,
Yanından geçen gölgeler, dönüp bakmaz bile.
Omuzlarında hayatın görünmez yükü ağır,
Tek dostu rüzgâr, ıslık çalar ince ince.

​Bir zamanlar o da koştu, bir adresi vardı,
Bir masası, bir fincanı, bir sıcak yuvası.
Şimdi bütün şehir, ona sırtını kardı,
Avucunda bir dua, kalbinde büyük bir kova.

​Kaldırım taşı sert, ama uykusu derindi,
​Düşlerinde belki yeşil bir kır, bir anne eli.
​Gözlerinde bin hikâye, sessiz ve serindi,
​Yaşadığı her an, bitmeyen bir çile.

​Sokakta yatan adam, şehrin unutulmuş yüzü,
Vitrin ışıkları vurur, kırar uykusunu.
Yalnızlık, onun alın yazısı, onun sözü,
Ve dünya geçer gider, bozmadan uykusunu.