Utanmak… bir zamanlar içimizde bir çiçekti sanki,
Solmasa da, bazen nazikçe eğilen,
Bazen sessizce öğreten,
Bazen de yanaklarımızı kızartan…
Şimdi dedin ki: kaldırdık o utancı,
Ve evet, özgürlük dedik;
Ama özgürlük de, yalnızlık da beraberinde gelir,
Ve kimi zaman insanın kalbini taş gibi ağır yapar.
Belki de her taşkın söz, her pervasız adım
Bir çığlık gibi yankılanır içimizde,
Vicdanın o ince sesi,
Bir fısıltı gibi hatırlatır:
“Unutma, insan olmanın bedeli de vardır.”
Ah, ne tuhaf…
Utanmak gitmiş, pervasızlık gelmiş,
Ama sence de gözlerdeki o parıltı kayboldu mu?
Ya da hâlâ saklı mı, sadece gölge gibi,
Söylemekten çekinilen bir sır gibi…
Bazen düşünüyorum,
Belki de utanç değil mesele;
Belki mesele, insanın hâlâ kendi içinde dengeyi araması…
Ve biz kadınlar, duygularla örülmüş bir teraziyi
Hiçbir zaman tamamen kaybetmeyiz,
Saklarız onu, yüreklerimizin en derin köşesinde,
Kimse görmese de, kendimize biliriz…
Ve yine de,
Şiirsel bir hüzünle gülümserim,
Çünkü seni anlıyorum,
Ve senin sözlerinle bir kez daha fark ediyorum:
Utanmak, ne kadar kalkarsa kalksın,
Vicdan, hâlâ varlığımızın sessiz bekçisi…