Rabbimin emanetine duyduğum veda,
Özlemin göğünü deler, yıldızlar ağlar burada.
Bu âlemin bir kıvılcımı yetmez hissine,
Yüzde bir bile olsa, yakan derinliğine.

Gözlerimde taşır zamanın sessizliğini,
Kalbimde sarsar, saray gibi yalnızlığını.
Senin hayalin, tahta kurulmuş sancak,
Her vedâ anı, ruhumda ateşle yakar ancak.

Bir nefesin eksikliği, ferman gibi düşer,
Her anı yok ederken dünyamı sessizce etkiler
Vedânın hafif bir esintisi değil bu,
Bir yangın gibi yutar âlemi, kalbimdeki duyu.

Sensiz geçen her an, minareler kadar uzun,
Her rüzgar adını taşır, fısıldar unuttuğum o gün.
Vedâ ve hasret, kutsal bir sancak gibi,
Her kıta senin adınla yanar, yüreğimde titrek biri.

Emanetin ağırlığı, bir taç kadar ağır,
Her adımda hissederim, ruhumun sancısı var.
Vedâ gecesi, minareler kadar sessiz,
Her yıldızın ışığı, gözlerimde nefessiz.

Kalbimin sancısı, saltanat gibi derin,
Özlemle taşır beni, geçmişin gölgesinde serin.
Vedâ ve vefa, birbirine ferman olmuş,
Her kıta bir dua,
Gözyaşlarıyla sonsuz olmuş.

Dünyayı yaksa da bu his, korkmam
Çünkü gönül, Rabbimin emanetiyle dolmuş
Her vedâ bir ibret, her özlem bir ilahi ders,
Aşk ve hasretle kalbimde taht kurmuş.

Gecenin sessizliğinde fısıldar ismin,
Vedâ ve özlem taşır yürekten sonsuz kadim.
Bu âlemin bir kıvılcımı bile yanmaya yetmez,
Seninle geçen her an, yüreğimde sonsuz bir hece bilmez...

Rabbimin emaneti, aşkın en kutsal tahtı,
Vedâ gecesi, sancının en derin duvarı.
Özlemin %1’i bile bu âlemi yaksa,
Kalbim sana ferman, ruhum sana sadaka.

Her kıta bir yangın, her hece bir dua,
Vedâ ve hasretle dolu, kalbim sana
Bu âlemi yaksın hislerin, umurumda değil,
Çünkü Rabbimin emaneti sensin,
Aşkın en derin deli hâli yine sensin...

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(11 Ekim 2025)