Bir ayrılığın türküsüdür bu,
Yarısı söz, yarısı sessizlik.
Yaşanmamış anıların içinde,
Zamana yenilmiş bir gülüş saklıdır...

Biz bir masaldık,
Başladık ve bittik aynı nefeste...
Bir yüreğin içinde yan yana doğup,
Ayrı dağların ardında solduk...

Cehennemden öte diyorsun,
Var mı daha öte bir öte?
Ayrılıksa bu,
Yanar da ses çıkarmaz yürekte...

Bir türkü çal ardımdan,
Dağlardan yankılansın sesin,
Demirbağ’ın Harput hoyratından,
Belki o ses,
Yorgun bir kalbin sessiz duasına karışır...

Bir sevda geçer bazen ömürden,
Ama izi silinmez göğsünden.
Biz o sevdanın külünde ısındık,
Yananın da, yakanın da adı benlik...

Ninniler dindirmez bu sancıyı,
Maniler yetmez örtmeye yarayı,
Her kelime bir hançer,
Her susuş bir çığlıktır içimde...

Bulun getirin Abdurrahman Kızılay’ı
O güzel söyler Kerkük Türkmen hoyratını.
Bir ben değilim bu yolda ağlayan,
Her hoyratın dizesinde bir yürek sızlar zaten...

Türküler, ah o eski türküler!
Acımızı sarar da alır götürürler.
Kimi Toros’un eteklerinden gelir,
Kimi Fırat’ın soğuk sularına düşer.
Barak elinden beri
Rüzgârın diliyle konuşur Döne Gelini,
Bilmezsen, sor Arapoğlu’na,
O anlatsın o yârin hikâyesini...

Karacaoğlan demişti bir zaman,
“Kondum göçülmez, Toros’tan inilmez,
Acıdır ecel şerbeti, içilmez.”
Biz içtik o şerbetten bir yudum,
Ve adını “sevda” koyduk her yanışımıza...

Türkülerle geldik bu dünyaya,
Türkülerle büyüdük,
Ve bir gün türkülerle gideceğiz.
Çünkü biz,
Türküler memleketinin evlatlarıyız...

Her ses bir tarih,
Her nefes bir milletin kalp atışı.
Bir uzun hava kadar derin,
Bir ağıt kadar insan,
Bir hoyrat kadar yürekliyiz biz...

Dağlar kadar sessiz,
Sular kadar duru,
Ve Anadolu kadar derin bir halkız biz.
Kırıldıkça yeniden dirilen,
Ağladıkça güçlenen bir milletin türküsüyüz...

Bir gün yine buluşuruz o seslerde,
Kavalın iniltisinde, davulun gürleyişinde,
Belki bir köy meydanında,
Belki bir rüzgârın taşıdığı esenlikte...

Türkülerimiz bizi unutturmaz,
Biz türkülerden doğduk,
Ve yine türkülerde buluşacağız...

Erol Kekeç/05.10.2025/Sancaktepe/İST