Şimdi Dökül Gözlerimden

Kalbinin kırıkları
bir gölün kıyısında unutulmuş aynalar gibi
içini kanatıyor biliyorum.

Ben, o aynalara bakmaya değil,
kırıklarından sızan ışığı toplamaya geldim.

Geceyi örten bulutlar ne kadar ağırsa,
senin yüreğinde de öyle bir gölge var;
ama bil ki,
her bulutun içinde
saklanmış bir yağmur türküsü vardır,
ve yağmurdan sonra
gökyüzü her defasında yeniden doğar.

Senin suskunluğun,
gizlenmiş bir şiirin ilk dizesi gibi;
ben o dizeyi tamamlamaya değil,
senin dudaklarında yankısını dinlemeye geldim.

Bir dalın kabuğunda gizli damarlar nasıl
yeni baharı taşırsa,
ben de içimde sana doğru
yeni bir mevsim taşıyorum.

Gözlerinle bakma bana,
yaralarınla bak;
ben o yaraların içine
kök salmak isteyen bir tohum gibiyim.

Ve bil ki,
her yara aslında
yeni bir gülün açacağı yerin müjdesidir.

Şimdi dökül gözlerimden avuç içlerime,
yüzüm gözüm sana bulaşsın.

Hüseyin Erdinç