Mihr ü hicrân, kalbimin gizli odasında bir rüzgâr
Eski günlerin kokusu düşer sessizliğe
Ne yaptın bana, ey geçmiş, ey kırık hatıra
Her bir adımımda yankın var,
Her nefeste suskunluk var.

Kol düğmelerimden kayıp zaman akar,
Parmaklarımda eskimiş bir hüzün,
Dokunduğum her şey uzak bir yıldız gibi
Ama gözlerimde hala senin gölgen durur.

Bir ses geldi gecenin derinliklerinden
“Ne yaptın sen” dedi, sanki kendi ruhum soruyor
Ve ben sustum, çünkü cevap her damla gözyaşında
Her bakışımda, kaybolan bir dünyayı arıyorum.

Göğe yükselen kanatlar fısıldadı adımı
Melekler değil, ışık ve aşk dolu varlıklar
Ruhumun derinliklerinde açan çiçek gibi
Her yaprakta arınmış bir geçmiş saklı.

Anılar zincir gibi sarar kalbimi
Kol düğmeleri gibi, ilmek ilmek çözülürken
Bir yandan özlem, bir yandan şükür
Ve her ikisi de bana kendimi hatırlatır.

Sessizlik, duaların melodisine dönüştü
Gözlerim kapalı, ama içimde bir alev var
Bu alev, kaybolan sevgilerin hatırasıyla yanıyor
Ve bana yeniden nefes almayı öğretiyor.

Gölgeyle ışık birbirine karışıyor
Mistik bir dans gibi, yavaş ve derin
Her kayıp bir hazine, her hüzün bir yol
Ve ben yolumda hem yanıyor hem yükseliyorum.

Kalbim, mihr ü hicrânın kıyısında
Ruhumun kanatlarıyla yeni bir dünyaya dokunuyor
Sorular susuyor, ama yankılar sürüyor
Ve her yankı, bir zamanlar bana ait olanı hatırlatıyor.

Bir an, rüzgârla savrulan yaprak gibi
Kendi geçmişime değiyorum, kırık ve narin
Ama aynı anda yükseliyorum göğe
Meleklerin ışığı, kaybolan zamanı yeniden yazıyor.

Her nefes bir dua, her bakış bir keşif
Kol düğmelerim çözülürken eski bir şarkı çalıyor
Ne yaptın dediğimde, sadece kendimle yüzleşiyorum
Ve Seraphim’in ışığıyla arınıyorum.

Mihr ü hicrân, aşk ve ayrılık arasında
Bir köprü gibi uzanıyor zamanın ötesine
Ve ben, hem hatırlayan hem unutan
Kendi gölgemle dans ediyorum sessizce.

Sonunda her kayıp bir armağan
Her hüzün, her özlem, her soru
Beni ben yapan sırlar gibi saklanıyor
Ve ben artık hem gökyüzüne hem yeryüzüne aitim.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(28 Eylül 2025)