Bir ses yankılandı gecenin tam ortasında
Kimseye ait olmayan bir kalbin içinden
Ne yaptın, dedim, bu yangını kim yaktı
Cevap yıldızların sessizliğinde gizlendi.

Bir kanat sesi duyuldu, gök yarıldı
Ruh kanatlarının nefesi değdi alnıma
Bir an sustu dünya, bir an ben yoktum
Aşkın derin kuyusuna düştüm.

Sorular yağmur gibi indi üzerime
Hangi suç, hangi günah böylesi bir özlemi doğurur
Hangi kader ellerimi böyle titretir
Ve hangi ışık beni bu kadar kör eder?

Gözlerimi kapadım, kendi içime baktım
Bir ayna gibi kırıldı kalbim
Her parçasında başka bir hayat
Her kırıkta başka bir ben.

Sesin hâlâ kulağımda,
“Ne yaptın?” diyor uzaklardan;
Ben ise bir çocuk gibi susuyorum,
Çünkü yanıtım sadece gözyaşlarım.

Gökyüzü ağır bir perde gibi üzerime kapandı
Ama o perdeden bir ışık sızdı,
O ışıkta meleklerin ayak izlerini gördüm
Ve yolumun oraya vardığını anladım.

Gölgeler peşimi bırakmadı
Ama ben onlarla dans ettim
Karanlığı sevdim, çünkü orada
Kalbimin gerçek rengi vardı.

Her nefeste biraz daha hafifledim,
Her soruda biraz daha çözüldüm
Ve her gözyaşında biraz daha büyüdüm,
Ruhumun kanatları seninle doldu taştı.

Bedenim yeryüzünde kaldı,
Ama kalbim çoktan göğe çıktı
Ne yaptın bana, ey ilahi aşk
Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak...

Sessizlik bir dua gibi kondu dudaklarıma
Kelimeler birer birer ateşe düştü
Geriye sadece saf bir melodi kaldı,
O melodiyle yeniden doğdum.

Ve şimdi ben,
Ne günahımı saklıyorum ne acımı
Her şeyin ortasında, çıplak ve özgür
Gökten düşen bir yıldız gibi yanıyorum

Aşkın kapısını aralayan bir rüzgâr oldum
İsminle uyandım, isminle uyuyorum
Beni sorarsan, artık ne bir soru
Ne bir cevap kaldı bende.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(27 Eylül 2025)