Bir kapı kapanır içimde,
Gece başlar ansızın.
Tüm ışıklar söner,
Ruhumda bir yankı uyanır.

Karanlıkta gözlerim
Alışır gölgelere yavaşça.
Bir ses ararım, bir nefes
Ama sessizlik taş gibi ağır.

Yolum kaybolur,
Haritaları yanmış bir yangında.
Adımlarım boşlukta asılı kalır,
Toprak bile beni tanımaz.

Bir hayal görürüm:
Çölde bir ağaç, yapraksız.
Göğe uzanan dallarında
Sessiz çığlıklar asılı.

Dokunurum gövdesine,
Küller bulaşır ellerime.
O an anlarım,
Kendi ateşimde yanmışım.

Gölgem bile terk eder beni,
Duvarlara çarpar sesim.
Kendi ismimi unuturum,
Kim olduğumu sorarım geceye.

Gece bana cevap vermez,
Ama yıldızlar döner ağır ağır.
Bir tanesi daha parlar,
İçimde bir kapı aralanır.

Kendi yüzümü görürüm
Bir su damlasında, titrek.
O yüz ne ağlar ne güler,
Sadece bakar, derin, sessiz.

Rüzgâr eser, saçlarım savrulur,
Bir dua dökülür dilimden.
Kendi kendime fısıldarım:
"Buradan çıkış var, inan."

Ufukta beliren ince çizgi
Gözlerime umut taşır.
Bir renk süzülür göğe,
Gece çözülmeye başlar.

Adımlarım hızlanır,
Taşlar bile bana yol gösterir.
İlk defa titremeden yürürüm,
Karanlıktan koparır beni iradem.

Sabah gelir, güneş doğar,
İsmim geri gelir bana.
Bir nefes çekerim derin,
Hayat yeniden başlar içimde.

Ve anlarım:
Her karanlık, bir kapı.
Açabilen için
Işığa çıkan gizli bir yol.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(21 Eylül 2025)