Üzülme diyorsun ama nasıl üzülemem ki,
Bir yanım kül, bir yanım köz kaldı seninle.
Her gidişin benden biraz daha çaldı,
Bir ömrün yükünü bıraktın yüreğime.

Gözlerimle büyüttüm hasretini,
Ellerde unuttun en güzel emeklerimi.
Bir damla sevdayı bana çok gördün,
Koca bir yalnızlığı armağan ettin.

Üzülme deme bana, yüreğim kanıyor,
Her nefeste adın, içimde yanıyor.
Senin gülüşün başkasında açarken,
Benim içimde fırtınalar savruluyor.

Kaldı geriye sessiz çığlıklarım,
Bir de sabahlara kadar süren yaralarım.
Üzülme deme bana, bu söz ağır gelir,
Çünkü senden sonrası, ölümden beter gelir.

Bir gün dönersen diye umut ettim,
Her gece karanlıkla göz göze geldim.
Bir resmin, bir hatıran, bir kırık sözün,
Zehir gibi aktı yaralı gönlüme.

Üzülme deme bana,
Sen gittin, ben yarım kaldım.
Gözlerimde yaş, ellerimde boşluk,
Kendi gölgeme bile yabancı kaldım.

Sevdanın bedeli bu kadar ağır mıydı?
Bir kalbi kırmak sana kolay mıydı?
Senin mutluluğun başkasında yeşerirken,
Benim hayatım yavaş yavaş soluyordu.

NAKARAT


Üzülme deme bana, artık çok geç,
Benim yolum karanlık, seninki güneş.
Senin için sıradan, benim için ölüm,
İşte tam da burası sevdanın çöküşü.

Üzülme deme bana, sözün yalan gelir,
Biten bir aşk insana mezar kadar ağır gelir.
Senin adın bende yaradır, kapanmaz,
Ve senin gidişin... ömrümden hiç çıkmaz.

Bir zamanlar seninle dolu olan odalar şimdi boş,
Sesin yankılanıyor ama yokluğun tok bir sızı gibi.
Her köşe hatıralarla dolu,
Ve her hatıra içimi dağlıyor sessizce.

Üzülme deme bana, çünkü ben hâlâ sana takılıyım,
Kalbim geceleri sensiz uyumuyor,
Rüyalarımda bile adını fısıldıyorum,
Ama senin gülüşün başkasında açıyor, ben kayboluyorum.

Ne kadar çabalasam da silinemiyor adın,
Ne kadar unutmaya çalışsam da aklımda hep sen varsın.
Üzülme deme bana, artık yorgunum,
Yaralı gönlümün kıyısında tek başıma bekliyorum.

Ve işte buradayım, karanlığın ortasında,
Sana yazdığım binlerce mektup okunmadan kaldı.
Üzülme deme bana, çünkü sözlerin artık boş,
Ve senin gidişin, benim ömrümden eksilen tek gerçek.