Toprağımdan bir filiz fışkırdı,
Küllerimden bir nur doğurdu.
Kendimi yeniden gördüm aynada,
Eski ben gitmiş, yeni ben burada.

Gecelerim gündüze döndü,
Ateşim gül kokusuna büründü.
Yanmak artık acı değil bir şenlik,
Her alev bir zikre, her kül bir gül’e dönüştü.

Bir sabah gibi uyandım ansızın,
Bütün dertlerim kuş olup uçtu.
Karanlık bir rüya, aydınlık bir uyanış,
Diriliş dedi ki: “Artık sensin gerçek!”

Sular daha berrak, gökler daha mavi,
Her taş bir zikir, her ses bir nağme.
Baktığım her şeyde O’nu gördüm,
Ve O’nu gördükçe kendimi sevdim.

Gönlümde çiçekler açtı bir bir,
Her renkte başka bir sır gizli.
Dünya bir cennet, içim bir bahar,
Yürüdüğüm yol artık nura var.

Dirildim, kanatlarım açıldı,
Dünya dar gelmedi, gökler de sığdı.
Her nefesim bir hamd, her adımım bir secde,
Hayat bir namaz, kalbim kıble.

Ölmeden önce öldüm,
Öldükten sonra dirildim.
O eski korkular, gölgeler gitti,
Yerine bir huzur geldi, sükûtla bitti.

Her şeyde bir “ilk gün” sevinci var,
Her şeyde bir “yeni doğuş” aşkı var.
Kendime sarıldım, küskün yanlarımı barıştırdım,
Diriliş bana affı öğretti.

Toprakla göğün dostluğunu gördüm,
Yağmurla taşın muhabbetini duydum.
Her şey bir kardeş, her şey bir dost,
Çünkü hepsi O’ndan, hepsi bir post.

Diriliş bana dedi ki: “Artık yürü,
Sözünü söyle, yolunu sür.”
Ben de yürüdüm, kelimeyi ektim,
Her heceyi dua, her mısrayı zikir ettim.

Artık korku yok, hüzün yok,
Diriliş bir seher, gönül bir şafak.
Güneş ben oldum, ışık ben,
Karanlık bile bir sırda ben.

Ve anladım ölüm bir kapı,
Hayat bir yol, aşk bir lütuf.
Kapıyı geçtim, yolun ucundayım,
Lütfu gördüm, aşkın ortasındayım.

Diriliş bana bir kanat verdi,
Göğe kanat çırptım seher vakti.
Her şey bitti, her şey başladı,
Dirilişte sonsuzluk açıldı.

Ve şimdi önümde yeni bir kitap,
Kalbim bir âyet, gönlüm bir hitap.
Diriliş der ki: “Oku, ikra!”
Beni “Kalbin İkra’sı”na çağırdı.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(16 Eylül 2025)