Hep sanaydı kalbimin ağıtları
Gecenin kaburgasına yaslanmış bir sır gibi.
Kırık bir pusulanın titreyişinde
Yönsüz kalan bir yolculuğun yankısıydım.

Rüzgâr, eski haritaların tozunu savururken,
Adın, ufkun çatlaklarına sızan soluk bir mırıldanma.
Pas tutmuş bir kapının ardında
Bekleyen bir masalın yarım sayfası vardı.

Yıkık kemerlerden süzülen gölgeler,
Unutulmuş çanların paslı sesine karıştı.
Bir kandilin alevinde eriyen hatıralar
Gözbebeklerimde tuzla mühürlenmişti.

Tozlu sandıklarda saklı sararmış mektuplar,
Zamanın dizini dövdüğü sessiz bir koro gibi.
Her hecesi, içimde büyüyen bir suskunluk,
Her suskunluk, adını fısıldayan bir rüzgâr.

Ve işte
Hep sanaydı kalbimin ağıtları,
Bir kayanın damarlarında yankı bulmuş su gibi,
Sonsuzluğun kıyısında titreyen bir ses çınlardı kulaklarımda.

Adem Önal…