“Ben Hâlâ Nisan”

Seninle başladı içimin
sevda mevsimi…
Bir bakışın yetti,
baharı çağırdı kirpiklerim.

Seni tanıdığımda
gökyüzünden renkli yağmurlar yağıyordu—
gökkuşağının bile utandığı renkte!
Ve ben o gün,
ilk kez kokladım hayatı
bir tomurcuğun içinden.

Yıllar geçti.
Takvimler döndü.
Yapraklar sarardı,
yollar toz oldu,
ama içimdeki mevsim hiç değişmedi.

Hâlâ bahar…
Hâlâ senin sesinle açıyor çiçekler.
Ve ben?
Ben hâlâ Nisan…

O bildiğin,
biraz yağmur kokan,
biraz güneş gibi gülümseyen
bir Nisan sabahıyım.

Çünkü senin gülüşünle ısındı toprağım.
Senin adınla yeşerdi umutlarım.
Bahar hep sana benziyor;
sen hep Nisan’a…

Ve şimdi
ellerimde mor salkımlar gibi anılar.
Dudaklarımda iç çekişler,
kalbimde yine o ilk gün gibi kıpırtı.

Sen varsın ya…
Ben,
her mevsimde,
hep ilk kez aşık olur gibi
yine Nisan olurum.

Çünkü seninle başladı
bu ömrün en güzel mevsimi.
Ve sen,
bir doğum gününden fazlasısın…
Sen,
benim sonsuz baharımsın.

Ben hâlâ Nisan…
Ve sen hâlâ içimde çiçek açan tek …kadın.!

Hüseyin Erdinç