Sonbaharın Melodisi

Göz kapaklarımın ardında
bir salıncak, maviye değmeden
sallanıyor hâlâ.
Çocukluğum, dizlerimdeki
kabuklara yaslanıyor.
Geceler boyu
bir misket yuvarlanıyor
içimin dar koridorlarında.
Yağmurdan korunmak için
tavan aralarına bulut taşıyorum.
Yarısı yenmiş bir gökyüzünde,
diş izlerimi saklıyorum.
Gökyüzü,
paslı bir iğneyle onarıyor
yağmurun sökük cebini.

Sonbaharın boğazında,
bakır tadı taşıyan rüzgâr esiyor.
Bir yaprak,
kendi gölgesine çarpa çarpa
yokuş aşağı iniyor.
Her adımı,
hafızamı sürüklüyor ardından.
Gün batımına asılı bir şiir,
dudaklarımda dönüp duruyor.
Bir iskelenin ucunda
yapraklar ayakkabılarını çıkarıp
suya giriyor.

Bir martı,
kanadında taşıdığı geceyi
suya bırakıyor.
Düşerken çatlıyor
göğün kemikleri.
Islak taşlarda yürüyen ay
kendi gölgesiyle dans ediyor.
Sonbahar, bir nota dönüşüyor
yaprakların sessizliğinde.

Şehir, şarkının nakaratında uyukluyor.
Soğuk hava,
eski bir şair gibi
düşen heceleri cebinde ısıtıyor.
Camın ardında
donmuş çocuk sesini
duymamak için gökyüzü kararıyor.
Ve sonbahar,
lirik bir akşamda
düşmeyi unutan bir yaprak oluyor.

13.08.2025 / 02.38
Gökçe KIZILDEMİR