Gözlerinden çalmış gökyüzü mavisini,
belki de bu yüzden,
güneş batarken bile umut kokuyor akşamlar.

O ilk bakışında bir şey oldu kalbime,
zaman biraz sende, biraz bende durdu.
Sesin
gün boyu sustuğum bütün kelimelerin
bir anda dile gelmiş haliydi.

Sen gülünce,
dünyanın bütün yaraları acımayı unuttu.
Bir martı,
kanadında adını taşıdı usulca
ve ben, öyle hafifledim ki…
sanki kalbim gökyüzünün bir bulutu oldu.

Bazen elim,
hiç fark etmeden kokunu arıyor
senin saçlarına karışmış rüzgârı yakalamak ister gibi.
Bazen bir şarkı çalıyor uzaktan,
ve ben, hiç utanmadan,
gözlerimin ucunda büyüyen bir maviyi özlüyorum.

Ve şunu bilki:
Dünya hangi renge boyanırsa boyansın,
hangi şehir karanlığa sarılsada,
benim içimde hep bir mavi var
senin bakışından çalınmış,
ve kimseye geri verilmeyecek kadar kıymetli.


Adem Önal…