Ey kalbimin en sessiz yol arkadaşı,
yıllar geçse de solmayan çiçeğim,
sana yazıyorum bu dizeleri:
bir dostun yüreğine düşen,
gökyüzü kadar geniş,
toprak kadar derin olsun diye.

Biz birbirimizi
gürültülü kalabalıklarda değil,
sessizlikte bulduk.
Bir bakışın yetti bazen
bütün yükümü hafifletmeye,
bir kelimenin ucunda
dünyam yeniden kuruldu.

Seninle aynı sofrada ekmek bölmek,
gecenin yarısında derdimi fısıldamak,
ve hiç utanmadan gözyaşımı saklamamak
en büyük armağanımdır bana.

Ey dost!
Bil ki seni kardeşim saydım;
çünkü kan bağı her zaman bağlamaz,
ama yürek bağı,
dağların ötesine taşır insanı.

Sana yaslandığımda devrilmeyen bir ağaç gibisin,
sana güvendiğimde susmayan bir dua gibisin,
ve ben seninle yürürken
karanlık bile yolunu kaybediyor.

Dostluk,
zamanın aşındıramadığı tek köprüdür.
Bizim adımlarımızla güçlenen,
bizim suskunluğumuzla bile anlam kazanan.

Şunu bil:
Bir gün yollarımız ayrı düşse,
bir gün uzak iklimlere savrulsak,
senin adın, kalbimin gizli defterinde
en güzel mısra olarak kalacak.

Ey bana dost diye seslenen,
sen var oldukça dünya eksilmiyor.
Ve ben, bu satırları sana
ömür boyu saklanacak bir hatıra olsun diye yazıyorum.