Bekledi… Çok bekledi…
Gelir diye… Döner diye…
Saçlarının iki yanından dökülmüş halini severdi ya hani…
O yüzdendir ki;
Ellinde tarağıyla bekledi…
Dönerse diye… Gelirse diye…

Masum bir çocuğun şekerciyi beklediği gibi,
Kurumuş toprakların yağmuru beklediği gibi…
Bekledi… Hep bekledi…

Sevgisinden, merhametinden çalanı,
Göğsüne açık yara bırakanı,
Yine de bekledi…
Döner diye… Gelir diye…

Güneş doğmadan uyandı hep,
Bahtına doğmayan güneşle birlikte bekledi…
Gözlerinde umut, yüreğinde özlem taşıdı…
Yoruldu… Bekleye bekleye takati kalmadı…

Gelene de gidene de haber bıraktı,
Saçlarına aklar düşmüştü…
Fırlattı tarağını…
–Dönerse deyin ki:
"Seni çok bekledi… Seni hep bekledi…
Ellinde tarağıyla… Döner diye… Gelir diye…"

Mırıldandı yol alırken:
"Allah gidenleri affetsin…
Allah gidenleri affetsin…
Uyumaya gidiyorum…"

Uyudu… Çok derin daldı…
İhtiyarlamış gönlüyle sustu artık…
Bir daha da uyanmadı…

Giden gitmişti…
Konduramadı… Durduramadı…
Sorularına cevap yoktu…
Sadece sessizlik kaldı…
Ve bir dua:
"Allah gidenleri affetsin…"