Bir ömür yandım da ateşin ile,
Derman aramadım kendi dilimle.
Bıktım bu yolların sarp çilesiyle,
Ne vuslat umarım, ne de bahar dostum.

Kırıldı dallarım rüzgâr elinden,
Savruldum dört yana kışın selinden.
Ne kaldı gülüşten, ne de sevgiden,
Her şeyden usandım, yıkıldım dostum.

Dostum, geldim gördüm dağlar karlanmış,
Ufkumda aydınlık günler kararmış.
Bir karabulut var ki göz perdemde,
Yar, yarensiz, karalar bağlamış.

Her gelen söz verdi, durmadı yine,
Yağmurlar yağmadı kurak çölüme.
Ben artık kapandım kendi derdime,
Ne aşkı ararım, ne sabahı dostum.

Yıkıldı içimde bütün kaleler,
Her adımda sustu vefasız eller.
Ne ışık yanar, ne de açar güller,
Karanlık gecemde yıldızım yok dostum.

Süründüm ateşin közlerinde ben,
Ne fayda aradım, ne buldum ben.
Yorgun, tükenmiş bir nefer iken,
Artık savaşacak halim yok dostum.

Dostum dostum, dağların karı nerde?
Bir efkâr var ki yüreğim çaresiz her yerde.
Bir duyan, eden var mı, bilemem,
Ölmüşsem, yitip gitmişsem, mezarım nerde?

Şimdi sus içimde, bitsin bu çilem,
Yolun sonu vuslat çıkmaz bu senem.
Kalbimi bağladım sonsuz bir mevsime,
Beni hayata döndürecek söz yok dostum