Geceye sarılmış kalbim,
sessizliğin koynunda ağlıyor,
bir yıldız bile yaklaşmıyor yanıma,
çünkü içimde bir yangın var,
ve kül olmuş tüm kelimelerim.

Sana kırgın değilim,
ama kendime çok kızgınım,
dudaklarımın yanlış söylediği
o cümleleri geri alamamanın
acıyla yanıyorum.

Kalbim ağır,
gözlerim sığınacak bir liman arıyor,
çünkü seni üzdüğümü bilmek
bütün dünyamı karartıyor.
Affet desen,
kelime küçük kalır,
ama ben yine de
tüm içtenliğimle fısıldıyorum:
Affet…

Çok üzgünüm,
gönlünde kırdığım çiçekler için,
gözlerinde solan umutlar için,
sessizliğine bıraktığım gölgeler için.
Biliyorum, kelimeler yetmez,
ama kalbim tüm çıplaklığıyla
önünde eğiliyor.

Zaman geri dönse,
o anı silsem,
yine gülsün gözlerin diye
her şeyi yeniden yazsam,
ama hayat kalemi silgisi olmayan bir kitap,
ve ben yanlış sayfana dokundum.

Sana sevdamdan başka bir şey sunmak istemezdim,
ama istemeden de olsa
acı yükledim yüreğine.
Şimdi ben,
bir çocuğun masumca yalvarışı gibi
ellerini arıyorum:
Tut ki affettin beni,
tut ki yeniden güldün bana,
ben ömrümce bu hatayı unutmam,
ama senin kalbinde iz bırakmasın diye
dualar ediyorum.

Çok üzgünüm…
Gözlerimden düşen her damla,
sana kırdığım anların kefareti olsun.
Kalbimin en derin yerinden
tüm sevgimle söylüyorum:
Sana asla zarar vermek istemezdim,
çünkü sen,
hayatımın en kıymetli parçasısın.