Yorgunum zalim dünya!
Ama kırılmış değilim—
Ben kırılan yerlerimden bile
Ateş çıkaran bir insanım.

Sen yıllarca üstüme çöktün,
Dizlerimin bağı çözülür diye bekledin.
Ama bil:
Her çöküşümde toprağı yumrukladım,
Her düşüşümde senin o çürük gölgene
Bir iz daha bıraktım.

Ey dünya,
Sen büyü bozdum sandın,
Ben zincir kırdım!
Sen beni susturdum sandın,
Ben kelimelerimin altına
Barut döktüm!

Gecelerini üzerime yığdın,
Karanlığını zehir gibi içirdin,
“Boyun eğ!” diye fısıldadın
Binlerce mağaranın soğuk ağzından.
Ama ben o fısıltıya
Bir volkan gibi karşılık verdim:
“Eğmem!”

Çünkü ben,
Sırtına binen yükü taşıdığı hâlde
Yine de omzunu dik tutanların soyundanım.
Çünkü benim damarlarımda
Vazgeçmek diye bir şey dolaşmaz—
Sadece isyan, sadece ateş, sadece devam…

Yorgunum zalim dünya…
Ama sen de yorul artık!
Sen de çök benim üstüme
Ve gör ki
Bu kez altında kalan
Ben olmayacağım.

Küllerimden değil—
Küllerimin bile öfkesinden doğarım ben.
Unutma bunu:
Ben düştükçe büyüyen,
Sustukça gürleyen,
Yoruldukça güçlenen o son direnişim!


Bana diz çöktüremediğin her gün
Sen eksiliyorsun—
Ben değil.

Yorgunum zalim dünya…
Ama bilesin:
Yorgunluk teslimiyet değildir.

Sen ki,
Karnında bin yılın karanlığını saklayıp
Yüzüme hep sahte bir güneş sürdün;
Ben artık senin gündüzüne de gecene de
Boyun eğmem.

Kaldır artık o paslı yükleri üzerimden!
Köhne yasalarını, kırık kurallarını
Çiğneyip geçmeye geldim.
Bana diz çöktürmeye çalışan her taşını
Tek tek devirmeye geldim.

Sen çukur kazdın—
Ben içine girmedim.
Sen kapılar kapattın—
Ben duvarlarından sızdım.
Sen susturmak istedin—
Ben suskunluğumu bile
Bir çığlık gibi savurdum yüzüne.

Bak dünya,
Ne fırtınandan korkarım,
Ne de karanlığından.
Ben karanlığa alışmış bir gözün
İnatçı ışığıyım artık.
Ben her yıkımın içinden
Daha diri çıkan o inatçı tohumum.

Yorgunum zalim dünya…
Ama seninle kavga edecek kadar diri,
Düşlerine tükürmeyecek kadar onurlu,
Ateşine kafa tutacak kadar öfkeliyim.

Benim yorgunluğum bir isyanın
İlk nefesidir.
Ve bil:
Ben ayağa kalktığım gün
Sen titremeyi öğreneceksin.