4
Yorum
12
Beğeni
5,0
Puan
98
Okunma
Bir boşluk var içimde,
Ne başlangıcı belli
Ne bitişi…
Sanki zamanın sustuğu,
Kalbin kendine döndüğü
Bir ara yer…
Hiçliktir bu,
Ne kayıp ne kazanç,
Yalnızca var olmanın
Yorgun ve kırılgan hâli.
Göğsümün tam ortasında
Bir oda…
Kapısı yok, penceresi yok,
Ama orada oturur
Bütün seslerimin gölgesi.
Kimse bilmez;
Sessizlik en ağır dildir aslında,
Konuşmaz…
Ama içini içinden yakar insanın.
Hiçliğin anatomisi budur işte:
Kırılmış bir nefes,
Kendine saklanan bir çığlık,
Söylenmeyen her “kal”ın
Unutulmuş yankısı…
Ve ben,
Her gece yeniden çözüyorum
Kendi suskunluğumu,
Belki bir gün anlarsın diye,
Belki bir gün duyarsın
Bu hiçliğin içindeki
Sana çağıran kalbimi…
5.0
100% (8)