UNUTMAK MI, UNUTULMAK MI?

Unutmak bir yük gibi omuzlarımda taşırım,
Geçmişin izlerini kalbimde silinmez sanırım.
Dünya döner, zaman akar, her şey savrulur gider,
Ben bir anı ararken, içimde bir yara belirir, depreşir.

Hatıralar silinir, gözlerimde buğu kalır,
Dün ne yaşadım, bugün neyi unuttum, ah akıl şaşırır.
Namazda durur ellerim, rekatları sayamadan,
Bir an gelir, kaçıncıda olduğumu bile anımsayamam.

Bir şey vardı az önce, dilimde bir kelime,
Ama kayıp gider aklımdan, bir rüzgar gibi esip de.
İçim titrer, aklım silinir, boşlukta kalır düşüncem,
Her unutuşta bir ben daha yok olur içimde gizlice.

Unutulmak kaderdir, bilirim, razıyım elbet,
Bir gün beni de tarihin sisli raflarına gömecek.
Ama unutmak, ah unutmak ne büyük bir dert,
Hatıralarımı kaybetmek, ruhumu bıçak gibi keser.

Beynimde yankılanır bir ses, dünün izleri silinir,
Geçmişe dair her şey, bir perde ardına gizlenir.
Unutmanın eli soğuk, tenime dokunduğunda,
Zamanın tüm izleri silinir, benliğim bir girdapta.

Gözlerimde kaybolur yüzler, sesler sessizleşir,
Bir zamanlar ne kadar yakındı, şimdi ne kadar uzak gelir.
Unutmamak için direnirim, haykırırım içimden,
Her unuttuğum şey, beni biraz daha eksiltir derinden.

Bir dostun adını, bir sevdanın izini, bir sözün tadını,
Hepsi silinirken, içimde bir boşluk bırakır acıyı.
Ey zaman, ne olur benden alma bu hafızayı,
Unutanlardan olmayı istemem, unutan ben olamam, asla.

Çünkü her unutuşta ben biraz daha kaybolurum,
Kendi benliğimden uzaklaşıp, bir gölge gibi savrulurum.
Unutmak öyle derin ki, adım adım yok eder beni,
Hatırlamak için çırpınırım, ama tutamam geçmişi.

Bir gün unutulacağım, buna eyvallah derim,
Ama hatırlayamamak, işte o, en büyük derdim.
Unutanlardan olmak, beni dipsiz bir kuyuya atar,
Her unuttuğum an, ruhumdan bir parça kopar.

Unutmak, silinmek, kaybolmak bu dünyada,
Biraz da insanın fani olduğunu anlatır bana.
Ama ben unutmadan, bu dünyadan göçmek isterim,
Her anımı, her hatıramı, kalbime nakşetmek dilerim.