Bir yanımda senin ışığın,
Diğer yanımda sessizlik.
İki şehir, iki yön,
Ama aynı gökyüzünün altında.

Rüzgâr taşır adını,
Ama sessizlik de fısıldar bana.
Ben ortasında kaldım,
İki yakayı birbirine bağlayan.

Trenler geçer, otobüsler durur,
Ama yollar hâlâ uzun ve boş.
Her adım seni çağırır,
Ama sen uzak bir yıldız gibi parlıyorsun.

Gözlerim ufku tarar durmadan,
Senin gelişini bekler gibi.
Ama ufuk susar,
Ve gökyüzü ikiye bölünmüş gibi görünür.

Her şehirde bir parça sen varsın,
Her köşe bir özlem taşır.
Ben yürürüm ortasında,
Kalbimle gökyüzünü birbirine bağlarım.

Akşam olunca yıldızlar parlar,
Ay ışığı düşer kaldırımlara.
Bir yanımda umut,
Diğer yanımda hasret büyür sessizce.

İkindi vakti eksik kalırım,
Akşam olunca tamamlanır hayallerim.
Ama şehirler suskun,
Ve ben beklerim aynı gökyüzünün altında.

Her ışık bir hatırlatma,
Her gölge bir sen hatırası.
Yolum uzadıkça uzaklaşırsın,
Ama yine de aynı gökyüzündeyiz.

Bir köprü kurarım kalbimden sana,
Taşları sabır, harcı umut.
Ve ben yürürüm sessizlik boyunca,
Aynı gökyüzünün iki yakasında.

Her şehirde bir ben, bir sen,
Her adımda çoğalan hasret.
Ama gökyüzü birleşir geceleyin,
Ve ben seni hep o birleşimde ararım.

Bir yanım seni görür rüyalarında,
Diğer yanım uyanır özlemle.
İki şehir, iki mesafe,
Ama gökyüzü hep aynı bize.

Ve bil ki sevgilim,
Nerede olursan ol, hangi şehirde,
Her adımda, her nefeste,
Aynı gökyüzünün iki yakasında buluşuruz.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(28 Ağustos 2025)