Her şehir suskun birer şiir,
Duvarlar konuşmaz, kaldırımlar fısıldamaz.
Ama ben duyarım her adımını,
Sessizliğin içinde senin adını.

Bir şehirde rüzgâr taşır sesini,
Diğerinde gece sorar yokluğunu.
Ben ortasında kaldım,
Sessizliğin şehirlerinde bir yolcu gibi.

Trenler geçer, otobüsler susar,
Ama yollar hâlâ boş ve sessiz.
Her durak bekler bir mucizeyi,
Ama mucize sensin, gelmiyorsun.

Köprüler kurulur hayal gücünde,
Taşları umut, harcı sabır.
Ama şehirler sessiz kalır,
Çünkü senin yokluğun yankılanır.

İkindi vakti yarım kalır sokaklar,
Akşam olunca tamamlanır hayallerim.
Ama sessizlik hep var aramızda,
Ve ben yürürüm boş kaldırımlarda.

Bir pencere açılır,
İçeride ben, dışarıda yalnızlık.
Sessizliğin şehirleri büyür,
Ve kalbim onların ortasında atar.

Yıldızlar bile sessizleşir geceye,
Ay ışığı fısıldar sadece bana.
Sen neredeysen şehir de orada,
Ama ben ulaşamam varlığına.

Her taş bir anı taşır,
Her sokak bir özlem saklar.
Sessizliğin şehirleri,
Benim kalbimde çoğalır her gece.

Gözlerim ufka dikilmiş,
Her ışıkta adını arar.
Ama şehirler sessiz,
Sadece rüzgâr bilir seni.

Her sessizlik bir yol gibi uzanır,
Ve ben yürürüm sabırla.
Çünkü sessizlik bile sevdayı taşır,
Sana varan yolların üzerinde.

Bir yanım umutla dolu,
Diğer yanım hasretle titrer.
Ve ben ortasında dururum,
Sessizliğin şehirlerinde bir bekleyiş.

Ve bil ki sevgilim,
Hangi şehirde olursan ol,
Sessizliğin şehirleri bile
Adını fısıldar bana, her an.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(27 Ağustos 2025)