Ruhumun en derûnunda saklı bir mabed,
İçinde ışıklar yanar, sönmez, solmaz hiç.
Züleyhâ’yı taşır her taş, her zerre, her hücre,
Hû aşkının izinde, sarsılmaz, titremez.

Sükûtun içinde çalar nağmeler nazlı,
Gönül kapısında bekler, sabırla, vakarla.
Adın düşer dudaklarıma, gizlice, mahzun,
Her çağrın bir kıyam, bir vuslat meşalesi.

Ruhumun mabedinde saklı olan Züleyhâ,
Her köşesinde aşkın nurundan izler var.
Gönül kandilinde yanan ateşin adı,
Sessiz dualarım da hep senin adın akar.

Zindanlarda bile özgür bir ruh gibi,
Karanlığın içinde parlayan bir yıldızsın.
Seninle dolu her hücre, her sancı, her nefes,
Bir ömür boyu yanar, kül olmaz sevginin ışığı.

Yollar uzun, engin, vuslat meçhul,
Fakat her adımda senin hayalin var.
Kalbimde çınlayan o mübarek nağme,
Sana açılan kapım, sığınak, mabedim.

Saklı bir sır gibi saklanır kalbimde,
Adını fısıldar rüzgâr, dalga, gece.
Züleyhâ, aşkın en ince tınısı,
Ruhumun mabedinde ebedî misafir.

Ruhumun mabedine düşen her damla hüzün,
Gözyaşlarımda boğulur, adınla yanar külden.
Kelimeler kifayetsiz kalır senin için,
Sessizlik en güzel nağme olur suskun dudaklarda.

Kalbimin en derin kuyusunda saklısın,
Zindanlar bile esir olamaz aşkının kıvılcımına.
Her nefesimde seni çekerim içime,
Sana hasretimle yanar, kül olur tenim.

Sensiz geçen her an, kısır ve kuru,
Sanki ruhumdan bir parça eksilmiş, yitik.
Seninle dolu o kutsal mabede ulaşmak,
Bir ömür boyu süren kıyametin ta kendisi.

Gözlerinle yaktın, mahşer yangını gibi,
Ruhumu kavurdun, külleri savurdun rüzgârla.
Adını fısıldar her rüzgâr, her gece,
Kalbim çarpar, susar, sadece seni anar.

Ey Züleyhâ, benim en kıymetlim,
Seninle dolu bu mabed, sonsuz ve ebedi.
Aşkınla tutuşur, kül olur, doğar yeniden,
Her yanımda sen varsın, ruhumun her zerresinde.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(7 Ağustos 2025)