Sol yanım,
Bir harabe gibi çöküyor her gece,
Adını andıkça kan sızıyor
Tahtsız kalan kalbimin sancağından.

Bir özür kadar yakınsın aslında
Ama bir dua kadar da ulaşılamaz,
Çünkü bazen bir kelime
Bir ömrün bedelidir.

Sol yanım hâlâ seninle meşgul,
Ne kalbim bana dönebildi
Ne vicdanım sustu sen gidince.
Sessizlik, en ağır ceza oldu kendime.

Ben seni sadece sevmekle kalmadım,
Kendimden vazgeçip
Sana dair ne varsa
Kalbimin tapusuna yazdım.

Ve şimdi;
Bir zamanlar dua ettiğim o isim
Adımı unuturken,
Ben hâlâ ismini kalbime mühürlüyorum.

Yalnızlıkla tövbe arasında sıkıştım,
Gözlerinin affını bekleyen bir sitem gibi.
Ve sol yanım,
Bir ömrün kanayan şiirine döndü.

Her şey sustuğunda
Senin sesin çınlıyor hâlâ içimde,
Bir gülüşün yankısı
Bin feryada dönüşüyor gecelerde.

Aynaya her baktığımda
Yüzümde senin suskunluğun var,
Ben artık kendime bile
Gurbet sayıyorum bu hasretle.

Kalbimin içinden geçen nehir
Senin ismini taşır her akışta,
Ve her damlasında
Bir zamanlar “biz” olan hikâye yanar.

Elini tutamasam da
Adını her duada tutuyorum,
Çünkü sevgi bazen
Kavuşmak değil, sabırla yanmaktır.

Sol yanımın sızısı
Senden kalan son emanettir bana,
Bir hatıranın gölgesinde
Ömrüme gömülü kaldın, sessizce.

Ey gözleri dua kadar derin olan,
Ben hâlâ seni
Kaybettiğim yerde arıyorum,
Kendimi affetmeden.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(29 Temmuz 2025)