Artık hiçbir duvarı yıkmak istemiyorum
Hiçbir kapıyı çalmıyorum
Gidenin ardından bağırmıyorum
Benim teslimiyetim
Bir sessizlik değil
Bir sesin kendini içinden silmesi

Bir çağrı gibi değil
Bir kayboluş gibi sevdim seni
Ve şimdi
Hiçbir işaret taşımayan yolları yürürken
Adını düşünmeden geçiyorum bendeki kıyılardan

Bir zamanlar
Seninle aynı zamanı bölüşmek isterdim
Şimdi
Zamanı bile pay etmiyorum kimseyle
Çünkü her şey
İkiye bölününce başlıyor eksilmeye

Ben seni affetmedim
Ama unuttum demem
Unutmak bir çaba ister
Ben hiçbir çaba göstermiyorum artık
Böylece
Kendiliğinden siliniyorsun

Bütün hayallerin küllerini
Bir su kenarına döktüm dün
Kül ıslanmazmış
Ben bunu yeni öğrendim
Ve bazı isimler
Söylenmeyince değil
Söylenmeye çalışılınca tükenirmiş

Kalbim artık
Dövülmüş bir maden değil
Kendine sessiz bir çukur kazdı
Ve oraya gömdü olanı biteni
Ne mezar taşı var
Ne ziyaretçisi
Sadece ben
Arada bir oraya oturup dinleniyorum

Artık istemiyorum geri gelmeni
Çünkü seninle gelirdi
Anlamaya çalıştığım bütün karanlıklar
Ben şimdi
Hiçbir şeyi anlamadan
Ama hepsini kabul ederek yaşıyorum

Benim teslimiyetim
Boyun eğmek değil
Omzumu dönmek değil
Sadece
Daha fazla bakmamak
Görmemek değil
Ama görerek yürümek
Ve hiç ses çıkarmamak

Bazen
En büyük özgürlük
Hiçbir şeyin peşinden gitmemektir.