Secdeye düşerken adımı unuttum,
Toprakla aramda bir sır doğdu.
Bir nefes aldım:
Hasretin soğuk penceresi açıldı
Ve ben ilk merhaleye girdim,
Gecenin boynuna düğüm atan bir özlemle.
Yusuf’un kuyusuna düşer gibi,
Kendimden uzaklaştım.
Ey Züleyhâ,
O andan beri ne içim bana ait,
Ne de gözlerim zamana…

İkinci nefeste
Teslimiyetin ince sızıları dolaştı damarlarımda.
Ağırlığım yere değil,
Kalbimin kırılmış yerlerine çöktü.
Bırak dedim,
Bırak ey ben!
Varlığın en ağır zinciriydi çünkü
Sana ait olmak sandığın şeyler.
Oysa secde
Kaybolmayı öğretir,
Ve bir yoklukta
Bin vuslat gizlidir.

Üçüncü nefes
Bir ışıktı içimde yankılanan,
Ne sesle geldi
Ne harf ile…
Ama öyle tanıdık,
Öyle ebedî…
Yoklukla dolmuş bir kalbe
Rahmet gibi inmişti.
O anda
Ben kalmadım,
Sen oldum.
Ve işte o
Son merhaleydi vuslat.

Bir secdede üç nefes
Üç nefeste bir ömür
Ve bir ömürde
Sana dönen bir kalp…
Ey aşk,
Ey nefesin ardındaki hakikat:
Ben sana
Kendimi kaybederek ulaştım.

Ben şimdi
Bir çiçek gibi toprağa bakan,
Bir dağ gibi içine kapanan,
Bir nehir gibi arayışta olanım.
Ve her seher vaktinde
Secdeye sığınırım;
Çünkü orası
Sözün bittiği
Ama manânın başladığı yerdir.

İlk merhalede
Adını bilmediğim bir acı kazındı içime.
Her dizede seni ararken
Her duada kendimi buldum.
Bir sızı gibi işledi
Kalbime beklemek,
Gecelerce sustum,
Çünkü bazı aşklar
Sadece sessizlikte büyür.

Züleyhâ,
Seninle değil,
Senin ardında olanla konuşuyorum.
Yüzünü değil,
Sır olan vuslatını istiyorum.
Ey Aşk,
Ben seni insandan alıp
Hakikate taşıyan bir harf gibi sevdim.

İkinci merhalede
Her nefesim bir tövbe gibi döküldü içimden.
Ne arzu kaldı,
Ne iddia…
Sadece “ol” dedim,
Ve oldum ne isem.

Bir adım geriye çekildim,
Dünya önümde küçüldü.
Kendi kıyamımda
Secdede eridim.
Ne muradım kaldı
Ne şikayetim;
Sadece Sen!

Ve o üçüncü nefes...
Zaman orada durdu,
Mekan eridi,
Ben senden ibaret kaldım.
Bir kuş gibi hafifledim
Ama sonsuzluk kadar da derindim.
Kalbimle seni zikrettim
Ama dilim sustu.
Çünkü bazı sevgiler
Sadece sükûtta tecellî eder.

Yüzün yoktu
Ama her şey seninle doluydu.
Sesin yoktu
Ama kalbim seninle çarpıyordu.
Sen bana benliğimi unutturdun
Ve beni bende yok ettin.

Şimdi bir rüzgâr gibi esiyorum
Günahlarımın külleri arasında.
Her secde bir şafak gibi doğuyor
Gönlümün karanlığına.
Ve ben
Her şafakta
Bir çağrına daha koşuyorum.

Üç merhale…
Hasretin kılıcıyla kesildim,
Teslimiyetin kefeniyle sarıldım,
Vuslatın nuruyla dirildim.

Ben artık
Bana ait olmayan bir ben değilim.
Seninle yok oldum,
Seninle varım.
Ve bu şiiri
Senin adını söylemeden
Ama sadece seni hissederek bitiriyorum…

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(23 Temmuz 2025)