Tenim toprağını özledi Züleyhâ
Bir buse kadar yakındın,
Ama cümle çağlar kadar uzak...
Sesinin gölgesinde büyüdü
Kuyularda çırpınan suretim,
Ve ben seni aradım
Yusuf’un sabrıyla,
İsmail’in bıçağında...

Gözlerin,
Beni taşırken zamansızlığa
Her bakışında yeniden doğdum
Kendimi bilmeden,
Sana kul oldum...

Ah Züleyhâ,
Ben sana hükmedemedim
Aşk, bana secde ettirmeden
Seni sevdirdi kendine...

Gecenin ortasında
Ay, senin tenini arar yıldızlarda
Ve ben,
Diz çöküyorum her hüznün önünde
Senin adını anarken
Susmayı öğrenmiş bir kalbin içinde...

Toprağı öper gibi
Adını öpüyorum her dua aralığında
Kudüs kokulu saçlarına
Secde ederken gölgem
Tenim,
Yine senin toprağını özlüyor
Züleyhâ...

Ben bu dâr-ı dünyadan
Ne bir nefes, ne bir sükûn aldım
Sadece sana yazdım
Sadece sana yandım
Ve sadece sana...
Unutuldum.

Gül soldu,
Rüzgârın hatırasına değince
Çöl bile sana hasret ağlarken
Ben,
Bir çığlık gibi sustum içimde...

Züleyhâ,
Seninle tutuşan bu kalp
Küllerini de sana vasiyet etti.
Bir gün gelsen...
Bir anlık gelsen
Arş susar, felek ağlar
Ve zaman
Sana secde eder yeniden...

Tenim toprağını özledi Züleyhâ
Ve o toprak artık
Sensiz kabir,
Seninle cennet kokar bana...

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(25 Ocak 2023)