Bir ses yükselmez içimden
Çünkü ben yokum,
Sadece hiçlik kalır, onda fani oldum.
Bir nida yankılanmaz, ama duyulur,
Çünkü Hakk, suskunlukta zuhura varır.

Ne ben, ne sen, ne biz, ne varlık,
Hepsi döküldü eteğimden, kaldı yokluk.
Bir damla oldum, deryada silindim,
Aynaya baktım; hiçlikte bilindim.

Ben diyordum, bendim, varlıkla büyüyen,
Meğer en büyük varlık: yoklukmuş, diyen.
Hiçliğe vardım, orda bir nida:
“Sen yoksun ey sâlik; ben varım burada.”

Kalbim boşaldı, doldu sonra “Lâ” ile,
Her şey yok oldu, geriye kaldı “İllâ”.
Sıfırın sırrında yürüdüm bir an,
Ben gittim, O geldi işte tam o zaman.

Ne sesle söyledim, ne nefesle çağırdım,
Lisanımı susturdum, varlığımı yaktım.
Bir suskunlukla yaklaştım varlığa,
Ve O dedi: “Sen hiçsin, bende saklı hakikat.”

Hiçlikte dua yoktur, sadece hâl,
Dil susar, kalp konuşur her defa.
Bir nida ki ne ağızdan çıkar ne kulaktan duyulur,
Sadece kalbin içinde yanar ve durulur.

Duyduğun her fısıltı, aslında yokluktur,
O yoklukta kaybolmak sonsuzluktur.
Bir hiç oldum, her şey oldum o an,
Yoklukla yaratıldım, varlıkla sınandım.

Ben sustum, dünya susmadı,
Ben yok oldum, Hâkk aşikâr kaldı.
Her “ben” dedikçe uzaklaştım O’ndan,
Her “hiçim” dedikçe bir adım daha yaklaştım.

Tohum olmadan yeşermekmiş aşk,
Çünkü aşk, benliğe düşman bir başka kış.
Kendine sahip olan yoktur aslında,
Hiçliktir insana yazılmış tek yazı da.

Nefsime ağladım, varlığıma küstüm,
Ben dedim, yandım; susunca vuslata düştüm.
Bir hiçlik haritası çizdim içime,
Her yolu yokluğa bağladım, gizlice.

Kimsem yoktu, kimseye ben de olmadım,
Bir taş gibi sustum, yerle toprak oldum.
O zaman geldi; kelimeler anlamını yitirdi,
Ve kalbimde sadece “O” dirildi.

Sustum, içimde yıldızlar konuştu,
Bir adım geride dünya, önümde sonsuzluk.
Zikir değil ses, fikir değil izdi,
Her şey O’ydu, ben ise sadece bir gizdim.

Bir nokta gibi kaldım kevn içinde,
Ne başım vardı ne de sonum artık bende.
Hiçlikle yoğruldum, yoklukla piştim,
Varlık elbisemi çıkarıp O’na eriştim.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA