Sakın!
Sakın incitme Mevlâ’da bulanı
Çünkü bir kul, bir kalpte Mevlâ’yı aradıysa
O kalp, artık sıradan değildir
O kalp;
Bir secde kadar kutsal,
Bir ayet kadar derindir...

Ben seni
Sıradan bir sevda için değil
Rabbim’in bir tecellisi bildim
Adını andıkça içim ürperdi
Ve kalbim
“Hu” der gibi atmaya başladı.

Sen,
Gönlümün dergâhına düşmüş bir nurdun
Bir bakışınla çözüldü tüm düğümler
Ve bir susuşunla başladı içimde
Asırlık bir inziva...

Ben seni
Bir çiçeği sever gibi sevmedim
Toprağı ıslatan rahmet gibi sevdim
Her adımını Mevlâ’ya çıkan bir yol bildim
Ve her tebessümünü
Göğe yükselen bir duaya benzettim.

Sakın incitme!
Zira bir kalp,
Allah’tan geleni severse
Onu kırmak
Sadece kalbi değil,
Kalpteki Kudüs’ü de harap eder…

Biliyor musun,
İnsan kalbinde iki kapı vardır:
Biri dünyaya, biri Mevlâ’ya açılır
Ben seni,
Dünya kapısından değil
Mevlâ kapısından içeri aldım.

Sakın!
Bu yüzden her gözyaşım
Sadece sana değil,
Sana yazılmış olan kadereydi
Çünkü kaderi yazan
Benim sevgimi de yazdı
Benim duamı da...

Mavi papatyalar gibi
Her duamın rengi sendin
Benim susuşlarım,
Kırılmış bir duanın gölgesiydi
İncitme beni,
Çünkü ben susarak Mevlâ’ya anlatıyorum seni…

Eğer seni sevmek suçsa
Ben bu suçun kefaretini
Secdeyle ödemeye hazırım
Ama incitme!
Zira incinen kalp,
Mevlâ’ya dua edince
Arş titrer,
Ve dünya susturulur...

Ey kalbime işlenmiş isim,
Ben seni bulmakla Rabbime yaklaştım
O yüzden seni değil,
Sende tecelli eden Rabbimin sevgisini tuttum avuçlarımda
Ve şimdi
Bu aşk bir yük değil,
Bir emanet oldu bana.

Ne olur,
Sakın incitme...
Mevlâ’dan geleni,
Mevlâ’da kalanı
Ve Mevlâ için seveni…


HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(7 Haziran 2025)