Bir bakışınla
Kendimi gördüm ilk kez
Senin gözlerinde
Ben, bendim.
Ve seninle ben;
Ayrı bedenlerde
Bir ruhun iki yankısıydık...

Sen sustuğunda
İçimde senin sesin konuşurdu
Ben güldüğümde
Senin kalbin titrerdi
Kalbinin aynasında
Benimle ağlayan Mevlâ’nın izini gördüm
Ve sevdim...

Seninle konuşmak
Sessiz bir ayete dokunmak gibiydi
Dudaklar kıpırdamaz
Ama her şey anlaşılırdı
Zaman durur
Kalbin aynasına ruhum düşerdi
Papatyalar bile susardı biz bakışınca.

İnan,
İsmini kalbime değil
Ruhuma yazdım ben
Ve o yazı,
Ne silinir
Ne de unutur seni
Çünkü Mevlâ’dan gelen
Unutulmaz...

Ey ruh aynama düşen ışık,
Sen parladıkça
Ben aydınlandım
Sen sustukça
Ben dindim
Sen içime baktıkça
Ben kendimi buldum.

Ve şimdi
Bir tek korkum var:
Ruh aynama sensiz bakmak
Ve kendimi görememek…


HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(6 Haziran 2025)