Başımı koyduğum her toprak,
Bir sır gibi ağır,
Bir hikmet gibi derin.

Toprak değil,
Arş’a uzanan bir merdiven,
Ve ben,
O merdivenin basamağıyım.

Secdeyle dokundukça yere,
Yükselirim göğe,
Ve yükseldikçe inerim derine.

Çünkü en yüksekler,
En derin olanlardır aslında.
Ve en çok olanlar,
Kendini hiç bilenlerdir.

Toprak,
Yalnızca toprak değildir.
O,
Hiçlik ve varlık arasında
Bir köprüdür.

Ben,
Yoklukta secde eden bir varlığım.
Ve her secdem,
Arş’a bir adım,
Kalbe bir nefes,
Sana bir teslimiyettir.

Başımı eğdiğimde,
Kendimi unuturum,
Ama o unutuluşta
Seni bulurum.

Ben,
Secdemle büyürüm,
Yokluğumla var olurum,
Ve seninle bütünleşirim.

Toprağa düşen alnım,
Bir aşk nişanesi,
Ve o aşk,
Beni arşın zirvesine taşır.

Ey Rabbim,
Secdemi kabul et,
Ve beni
Hiçlikten varlığa açılan kapı yap.

Çünkü ben,
Arş’a yükselen toprak,
Secdem de seni bulan kulum.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(17 Temmuz 2025)