Bir gece vakti sustum…
Adını anmak bile yakıyordu içimi.
Geceleri sayıklayan dudaklarım,
Gündüzleri seni yok saymayı öğrendi.
Ama seninle konuşamadığım her saniye,
İçimde birikmiş bir özlem seliydi…

Ben sustum,
Çünkü söylesem ağlardım.
Gözlerinin yokluğunda çoğalan yalnızlık,
Boğazıma düğümlenmiş bir çığlık gibi…
“Özledim” demek,
Kendime ihanetti sanki.

İçimden her geçişinde,
Bir dua gibi geçtin kalbimden.
Ve ben sana her seferinde,
Hiçbir şey olmamış gibi sustum.
Oysa özlemim;
Sana en çok sustuğum yerden büyüdü…

Bir fotoğrafın düştü aklıma,
Gülüşün… dokunuşun…
O an, içimden “gel” diye geçirdim.
Ama geçip gitti cümlelerim,
Çünkü “özledim” kelimesi,
Artık seni geri getirmeye yetmiyordu.

Şimdi gözlerim göğe bakarken,
İçim hep sana dönüyor.
Söyleyemediklerimden kırık bir hikâyem var,
Ve özlemek hâlâ,En sessiz isyanım…

Özledim diyemedim senin yüzünden.
Çünkü bir kere daha kırılmaktan korktum.
Senin umursamazlığında
Ben her gece kendimi topladım.
Sana bir “özledim” demek,
Yeniden diz çökmek gibiydi.

Geceleri uyanıp ismini sayıklarken,
Bir “özledim” düğümleniyordu boğazıma.
Ama susuyordum…
Çünkü sen çoktan unuttun,
Ben hâlâ senden başka kimseyi
İçime sokamadım.

Zaman akıp geçerken
Adını bile almamaya yemin ettim.
Ama her gece yastığıma düştün,
Ve ben, her seferinde
Biraz daha seni sakladım içime.
Söyleyemedim… Özledim diyemedim.