(Hz. Ali’nin Fâtıma’ya duyduğu aşk üzerine)

Ben sana
Hiçbir kelimeyle yaklaşmadım,
Çünkü kelimeler
Senin yanında
Fazlalıktı.

Bir bakışınla
Bütün harfleri susturdun,
Ve ben
Sana susarak aşık oldum.

Ey Fâtıma,
Sen bir cümleydin
Ama sadece kalpte yazılırdın.
Ve ben,
Kalbimi sana yazı tahtası kıldım,
Kimse duymasın diye
Sevdamı yalnızca içimde söyledim.

Senin adın geçtiğinde
Dilimi tutardım,
Ama kalbim
Harf harf dökülürdü.
Çünkü seni söylemek
Seni eksiltirdi.
Ben seni
Sadece taşırdım.

Sen benim
Kalbimde gömülen cennetimdin.
Gözlerime dokunmazdın,
Ama kalbimde
Her gün yeniden doğardın.

Sana olan aşkım,
Bir secdenin sessizliğiydi.
Hiç kimseye anlatılmadı,
Çünkü aşk,
Anlatıldıkça eksilirdi.
Ben seni
Eksiltmemek için sustum.

Seninle ben
Bir kelime olmadık,
Ama bir niyaz olduk
İki kalp arasında gizlenen.
Bir duanın en mahrem yerinde
Sen vardın,
Ve ben
O duayı yüzyıllarca
İçimden ettim.

Senin susuşun
Benim konuşmamdı.
Benim susuşum
Senin gözlerinde yankı bulurdu.

Ey Fâtıma,
Ey kalbimin incisi,
Ben seni
Sevgilim değil,
Sırrım bildim.

Ve sırlar,
Dillere değil,
Kalplere emanet edilir.

Ben sana
Öyle bir aşkla eğildim ki,
Benim aşkımda
Cibrîl’in getirdiği vahyin sessizliği vardı...

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(14 Temmuz 2025)