Kendini padişah sanan bir gölgeyim belki,
Oysa tahtım, hevânın paslı yüzünde kurulu.
Bir çığlık kadar yakınım secdeye,
Bir fısıltı kadar uzak, kalbime.

Nefsim saraylar kurar içimde,
Altınla yaldızlı sözler fısıldar kulağıma.
O sözler ki, aşk diye yutturur bana arzuyu,
Ve ben aşkın izinde sürüklenirim boşluğa.

Her arzu bir zincir,
Her övülüş bir kement boynumda.
Saltanat sanırım bu esareti,
Oysa kalbim her övgüde biraz daha susar.

Ey kalbim!
Sen ne zaman yitirdin kıbleni?
Ne zaman nefsin miğferini giydin de
Kılıç savurdun kendi ruhuna?

Bir ben sandım kendimi,
Oysa ne ben bendim
Ne de içimdeki kral.
Sadece putlaşmış bir istek
Taht kurmuş içimde…

Ey aşkın gölgesinde ağlayan secde!
Kaldır beni bu yalandan.
Bir "Ya Rabbi" yeter mi
Tahtımı yıkmaya?

Yeter.
Çünkü bir damla gözyaşı,
Bir ömürlük saltanatı siler.
Ve o gözyaşıyla
İlk kez gerçekten
KUL olur insan.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(15 Temmuz 2025)