Sustum.
Çünkü sesimi duyan yoktu,
Ben konuştukça nefsim büyüyor
Kalbim küçülüyordu.

Bir secde düşündüm sonra,
İçimde yıllardır atılmayan bir adım gibi
Toprağa yaklaşan alnımda
Bir isyan baş gösterdi:
"Yeter artık!"

Yeter…
Her hevesi aşk sandım,
Her arzuyu dua diye yuttum.
Ama en çok kendimi kandırdım.

Ben sustukça kalbim konuştu:
Bir “âmin” gibi kırıldı içim.
O gün anladım,
Kalp susmaz…
Sadece sabreder.

Ey Rabbim,
Ben bu haykırışı
Sana yönelmiş bir yakarış bilirim.
Çünkü kul,
Ancak sana isyan ederek sığınır bu dünyadan.
İsyan eder
Kendi nefsine,
Kendi putuna,
Kendi gafletine.

Kalbin isyanı;
Kavganın değil,
Kurtuluşun adıdır.
Bir "Estağfirullah"la başlar
Ve “Elhamdülillah”la
Cennetin kapısına dayanır.

Ey içimde hâlâ titreyen sır,
Beni yalnız bırakma.
Çünkü sen sustuğunda
Ben yokum.
Ve ben ancak
Seninle varım.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(15 Temmuz 2025)