Ya Nebi!
Secdede uyandım bu sabah,
İçimden geçen bir duaydı
Göğe dokundu…
Sanki kalbimden bir harf
Senin nuruna iltica etti.
Gözlerimi açtım — dünya silindi,
Sadece bir sızı kaldı:
Bir harfin kıyameti gibi.

Sandım ki içindeyim payitahtın,
Oysa bir hicranın ortasında
İmanın gözyaşını kaybettim.
Bir mahzun kervandı geçip giden,
Ne bir nida kaldı ardından
Ne de gökyüzüne yükselen bir el…

Ey gönlümde sır taşıyan Veli,
Her sonbahar bir hatıradır seninle,
Yağmur, toprağın duasını taşır
Ve her damlası
Kalbime düşen bir "âmin" gibidir.
Yaz geldi mi gül açar cümlelerimde,
Fakat onun sesi yok,
Sadece kokusu kaldı…

Eğer o aşk denizi
Varlığıma secde ettirmeseydi
Ben kimdim, nerede susardım?
Kim bilir hangi viran şehirde
Bir harabenin taşında
Adımı unuturdum.
Belki de bir güz gülü gibi
Kopartılmıştım vakitsiz
Ve kimsenin ruhunda açamazdım bir daha…

Şimdi kalemim
Gönül dilimi yeniden yazıyor:
Aşkın lisanıymış suskunluk,
Ve vuslat bazen
Sadece gözyaşıyla okunurmuş.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES
(2011 tarihinde yazmıştım)