Oğuz’un göğünde doğan ilk ay,
Türk’ün alnına kazınan niyazdı.
Her yıldız bir dua taşıdı sancağa,
Her savaş, secdeyle başladı aslında.

İlk kelâm, bir toyda söylenmedi
Gök’ün rahlesinde inen sırdı;
Alp, kalbiyle mühürlerdi yeminini,
Ve kılıcı kadar keskin olurdu suskunluğu.

Dediler ki:
“Yiğit, bedenle yürümez bu yolda;
Rûhu taşıyacak yükü göğüslemeden
Alperen olunmaz.”

Oğuz’dan beri geçeriz bu sınavdan,
Her çocuk bir bozkurttur beşiğinde.
Omzunda kitâbın izini taşır,
Kalbinde Dede Korkut’un sesiyle büyür.

Biz, göçebe değiliz sadece;
Mânâyı taşıyan yaya ordusuyuz.
Her adımda bir âyet,
Her otağda bir ezan yankılanır.

Oğuz’dan doğan ışık,
Alperen’in gölgesinde büyür.
Ve biz,
Kelâmın eşiğinde eğilmiş atlarız hâlâ,
Kalbiyle yürüyen ordular gibi
Sancağa değil, duaya tutunuruz.

Alperen,
Gecenin içinde yanar,
Ama gündüzden iz taşımaz.
Çünkü hakikat,
Gölgeyle değil, secdeyle inşa edilir.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(12 TEMMUZ 2025)