Bir veda vardı gözlerinin ucunda
Ben bakarken sen çoktan gitmiştin
Sözcüklerin ellerini terk etti
Suskunlukla sevdim seni, sessizlikle bittim

Zamanla kırılan aynalar gibi
Kalbim her yansımada dağıldı
Sen bir tebessümle terk ederken
Ben bin kırıkla arkanda kaldım

Bir ismin yankısıydım dudaklarında
Adıma susan bir dil gibi sustun
Her hatıranda ben varsam da
Kendini benden çekip aldın, acıya büründün

Bir gülümsemeydi her şeyi bitiren
Ne bir söz, ne bir çığlık
Yalnızca kırgın bir gülümseme
Ve sustu kalbim, alıştığı en güzel yalan gibi
Bir tebessümle düştüm karanlığa
Ve artık gülüşler bile bana küskün

Gidişinin izini rüyamdan sildim
Ama uyanınca gözlerin hâlâ odamdaydı
Sen her şeyi unuttum sandın
Oysa ben seni hatırlarken yok olmayı öğrendim

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(12 TEMMUZ 2025)