Ben geldim çağdan öteye,
Zamandan yana kırgınım.
Ay yırtılmıştı göğe,
Geceyle ortak bir anım.
Ben sustum, rüzgâr anlattı,
Kumlara çizdim tarihim.
Bir yıldız düşer anlattı
Börü, zamana dairim.

Ben tanırım dağın lisan,
Kayadan doğar iç sesim.
Rüzgârla konuşan insan
Olmadım, ben bizzat esin.
Gölgeme gölge düşmezken
Beni kendimle andılar.
Sustum, ama küllenmezken
Beni küllerden sandılar.

Kavimlerin unutup da
Toprağa gömdüğü sırdım.
Yitik çağların dualı
Bir yolcusu, izim birdi.
Beni gökteki yay tanır,
Okum yok ama menzil var.
İzime taşlar fermanır,
Ben yokum ama izim var.

Ben dönerim,
her dönüşüm
Sessizlikte bir cihattır.
Ben çökerim,
her çöküşüm
Taşa yazılmış ayettir.
Ben yanarım,
sönüşümde
Gök secde eder küle.
Börü’yüm,
bana doğuş da
Vedâ da gelir dile.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(8 TEMMUZ 2025)