(Hatay’dan başlayıp bir memleketin yüreğine yazılan dua)

En soğuk günlerde depremle sarsıldık,
Taş değil yüreğimiz çatladı Hatay’da.
Sustu şehir, çığlık konuştu,
Bir duvar gibi üzerimize yıkıldı gecenin karası...

Bir çocuğun donmuş avuçları,
Bir annenin taşların altından çıkan duasıydı artık bizde insanlık.
Binalar değil, umutlar göçtü;
Bir devletin, bir milletin omzuna çöktü Hatay’ın sessizliği...

Ey Rabbim,
Senin hesabın, bizim hesapsızlığımıza ağır geldi.
Sen çağırdın; biz kulaklarımızı tıkadık.
Sen gösterdin; biz ekranlara gömüldük.
Sen yıktın, biz içimizi bile kontrol edemedik...

Gafiller olduk Allah’ım,
Sanki hayat bizim planlarımızdan ibaretmiş gibi,
Sanki toprağın altı boş değilmiş gibi,
Sanki sen susarsan her şey yolunda gidecekmiş gibi...

Ama Hatay...
Hatay bir suskun mezarlık değil artık,
Hatay, ayağa kalkıp dirilen bir sabırdır şimdi.
Hatay, “bizi unutmayın” diyen bir sitem değil sadece,
Hatay, Rabbin ümmete tokadıdır.


Ve sonra…
En sıcak günlerde, ormanlar kavrulurken uyardın bizi.
Yapraklar değil, vicdanlar yandı.
Kuşlar değil, ahlak göç etti gökyüzünden.
Ağaçlar değil, adalet yandı kökünden.

Dağlara sirayet etti dumanlar,
Gözlere değil, ruhlara doldu is kokusu.
Bir orman sustuğunda bir millet ne kadar sağ kalır?
Sorduk kendimize, ama cevabını ezberlemedik...

Allah’ım,
Senin yangınların bile rahmettir biz anlayana.
Senin rüzgarın bile ikazdır duyan kulağa.
Ama biz…
Sanki buhar gibi savrulduk hakikatten.
Sanki bu toprak bize aitmiş gibi hoyrat olduk.
Sanki her sabah doğan güneş lütfun değilmiş gibi,
Sanki su bize aitmiş, ağaç bize aitmiş gibi...

Ve şimdi biz;
Kendi yaktığımız yerlerde yanan çocukların çığlıklarıyla uyanıyoruz.
Kendi inşa ettiğimiz ihmallerde boğuluyoruz.
Kendi ellerimizle ördüğümüz gafletin içinde kayboluyoruz.

Bir Halkın Helaki mı, Yoksa Uyanışı mı?
Ey yüce Allah’ım,
Senin verdiğin nimeti göklere savurduk,
Senin uyarılarını “tesadüf” deyip geçtik,
Senin kudretini “tabiat ”la izah etmeye kalktık.
Senin gazabını “şanssızlık ”la susturduk.

Biz böyleyiz işte…
Senin gönderdiğin her işareti birer haber bülteni gibi izleyip,
Yarın her şey unutulmuş gibi devam eden gafilleriz.

Ama sen susmadın Allah’ım.
Bizi ateşle uyandırdın,
Toprakla konuştun,
Sularla, yıldırımla, kuraklıkla…
Her uyarın bir başka mevsimde geldi.
Her mevsimin içinde bir tokat vardı.
Ve biz, her defasında yeniden uyuduk.

Hatay bir semboldü Allah’ım.
Sadece taş değil, tarih çöktü.
Sadece ev değil, hafıza yıkıldı.
Orada senin ikazını okuduk;
Gözyaşlarıyla yazılmış bir dua gibi kazındı kalbimize...

Bir çocuğun cansız bedeni,
Bir annenin kapanmayan gözleri,
Bir babanın suskun yüzüydü artık vicdanlarımız...

Ey Rabbim…
Hatay’a inen her taş,
Bizim ruhumuza saplanan bir uyarıydı.
Biz hâlâ anlamıyorsak,
Bu gafletin, bu ihanetin, bu zulmün bedeli büyüyecek biliyoruz...

Sana Sığınıyoruz
Ey Arhamürrahimin,
Biz seni unuttukça sen hatırlattın kendini.
Biz yüz çevirdikçe sen yüzümüze çarptın hakikati.
Biz inkâr ettikçe sen bizi gerçekle baş başa bıraktın...

Senin gazabın bile merhamettir,
Çünkü sen helak ederken bile uyarırsın.
Senin öfken bile şefkattir,
Çünkü sen yıkarak diriltirsin.

Biz buradayız Allah’ım…
Yanan ormanların külleriyle,
Yıkılan şehirlerin enkazıyla,
Donan çocukların bakışlarıyla,
Titreyen eller, yorgun dualar, suskun ağızlarla...
Sana döndük...


Ey Allah’ım,
Hatay’ı, Adıyaman’ı, Maraş’ı ve ciğerimizi alan zelzeleleri bize unutturma.
Ciğerlerimizi yakan Manavgat’ı, Muğla’yı, ormanlarımızı unutturma.
Unutursak, tekrarını yaz kaderimize.
Unutursak, tekrar sars, tekrar yak, ama unutma bizi...

Bu halk, helaki tattı Allah’ım.
Bu halk, sevdiklerini taşların altında bıraktı.
Bu halk, gökyüzüne yükselen dumanlara “acaba bize mi söylüyor?” diye baktı...

Ve şimdi…
Biraz suskun, biraz yorgun, biraz pişman ama çokça umudunu yitirmiş.
Biraz kimsesiz ama hâlâ seninle.
Hâlâ duada, hâlâ secdede, hâlâ senin kudretinle ayakta...

Bir Daha Uyuma Ey İnsan!
Bir daha uyuma!
Deprem seni uyandırdıysa, uyan!
Yangın sana konuştuysa, dinle!
Sel kapını çaldıysa, aç!
Çünkü Allah hâlâ konuşuyor insanla...
Çünkü Allah hâlâ merhamet ediyor,
Çünkü Allah hâlâ ümidi olanlarla yeni bir sayfa açıyor...

Biz bir halktık, helaki tattık,
Ama belki de bu; rahmete giden bir uyanıştı.
Toprak bizi yuttuğunda,
Senin rahmetine tutunmaya başladık.
Ve şimdi Allah’ım…
Her çöküşten bir secde doğur bize.
Her yangından bir tövbe,
Her ölümden bir diriliş...

Erol Kekeç/29.06-01.07.2025/Sancaktepe/İST