adın dilimde,
kırık dökük bir dua gibi,
her hecesi boğazımda takılı.
sustukça
çürüyor sanki içimdeki hayat.
günden güne soluyor kelimelerim.

adam yorgun gibi,
sanki bütün yollardan geçmiş,
ama hiçbiri ona varmıyor.
ayak izleri silinmiş,
gökyüzü bile sırt çevirmiş gibi.

çaresizlik işte,
iç denizlerim den biri.
çırpındıkça,
daha da derine batıyorum,
nefes yerini,
sessiz bir ağırlığa bırakıyor gibi.

yokluk dersen,
içe işleyen bir gölge.
yoksulluk,
ruhun en derin yerlerinden
sızan ince bir sızı.
bir suskunluk kadar soğuk,
bir hatıra kadar gerçek.

ama yine de sevmiş…
kimse bilmeden,
kimseye göstermeden,
belki bir bakışta, belki de bir duvarın ardında.

sevmek mi,
diye sormuş kendine bir gece.
belki de,
kendini unutmaktı en başta.
belki de,
başkasında kendini aramaktı.
ve belki de kaybetmekti her seferinde.

ama şimdi,
zaman geldi
hayata tırnaklarını geçirme zamanı.

çünkü suskunluk
insana benzemez.
çünkü susmak,
yaşarken gömülmek gibidir.
ve ben
gömülmek değil,
dirilmek istiyorum artık.
bir kelimeyle,
bir adımla,
belki de bir sevdayla.
*
Mehmet Demir
29624